Wspaniała pieśń niosąca ogromny ładunek emocjonalny.
„To wszystko było – minęło, zostało tylko wspomnieniem…”
Tym razem testuję nowe sprzęt do nagrywania oraz wytłumienie w moim tajnym bunkrze 😀 Myślę, że jakość jest całkiem niezła. Lajkujcie i subskrybujcie! Pozdrawiam serdecznie.
„Emeryt”
słowa: Tomasz Piórski
muzyka: Ryszard Muzaj
Leżysz wtulona w ramię i cichutko mruczysz przez sen,
Łóżko szerokie, ta pościel biała, za oknem prawie dzień.
A jeszcze niedawno koja, a w niej cuchnący rybą koc,
Fale bijące o pokład i bosmana zdarty głos.
To wszystko było – minęło, zostało tylko wspomnienie,
Już nie poczuję wibracji pokładu, gdy kable grają.
Już tylko dom i ogródek, i tak aż do śmierci,
A przecież stare żaglowce po morzach jeszcze pływają.
Nie gniewaj się kochana, że trudno ze mną żyć,
Że nie kupiłem mleka, zapomniałem gary zmyć.
Bo jeszcze niedawno statek mym drugim domem był,
Tam nie stało się w kolejkach, tam nie było miejsca dla złych.
Upłynie sporo czasu nim przyzwyczaję się,
Czterdzieści lat na morzu zamknięte w jeden dzień.
Skąd lekarz może wiedzieć, że za morzem tęskno mi,
Że duszę się na lądzie, że śni mi się pokład pełen ryb.
Wiem, masz do mnie żal – mieliśmy do przyjaciół iść,
Spotkałem kumpla z rejsu, on w morze wyszedł dziś.
Siedziałem potem na kei, ze łzami patrzyłem na port,
I dla mnie też przyjdzie taki dzień, że opuszczę go, a na razie…
Here is a basic translation for my English viewers:
„The retiree”
You lie cuddled in my arm and quietly wisper in your sleep,
The bed is wide, the sheets are clean, it’s almost dawn outside.
And recently, there was a bunk with a fish-smelling blanket in it,
Waves lapping on the deck and the scratchy boatswain’s voice
It all happened – it’s gone, only a memory remains,
I will no longer feel the deck vibrating when the cables play.
Only the house and the garden, and so on until death,
Yet old tallships still sail on the seas.
Don’t be angry, my dear, that it’s difficult to live with me,
That I didn’t buy the milk, I forgot to wash the dishes.
Because not long ago the ship was my second home,
There were no queues, there was no place for the bad guys.
It’ll take a long time to get used to it,
Forty years at sea encapsulated in one day.
How can a doctors know that I miss the sea,
That I’m suffocating on land, that I’m dreaming of a deck full of fish.
I know you’re mad at me – we were supposed to go visit friends,
I met a shipmate, he went to sea today.
Then I sat on the quay, looked at the harbor with tears,
Also for me there will come a day when I will leave it, but for now…